Fotograaf mama​

 

Mijn ouders hadden een analoog spiegereflex-fototoestel waar ik als kind, vooral dan op reis, foto's mee leerde nemen. Op schoolreisjes en zo, en bijvoorbeeld het 100-dagen-feest en op kamp kregen wij een wegwerpcameraatje mee. En echt waar, dat bestaat nog! Ik zou zoiets aan de ene kant wel eens willen meegeven aan mijn kinderen maar aan de andere kant denk ik dat dat niet goed komt: ze zijn zo gewoon aan het digitale... onbeperkt foto's nemen... wissen wat niet ok is... meteen een preview van de foto zien... 

​

Als tiener schafte ik me vervolgens zelf een compact fototoestel aan, uiteraard nog analoog in die tijd. Het toestel was getuige van vele leuke uitgaansmomenten, KLJ-momenten, toneelervaringen. Ik ben heel blij dat ik dat toen gedaan heb want, volgens de huidige normen waar met de smartphone van alles en nog wat foto's genomen worden, is die serie foto's nog steeds beperkt. Maar ze zijn er toch!

​

Na afgestudeerd te zijn, kocht ik me een instapmodel van een digitaal spiegelreflexfototoestel. Naar gewoonte ging ik niet voor het laagste basicmodel maar dat er net boven dat volgens mij dan prijs-kwaliteit het beste was. Zoiets moet iedereen natuurlijk persoonlijk evalueren. Ik volgde toen ook twee of drie avondcursussen om degelijk met het toestel te leren werken. Ik kan het alleen maar aanraden. Ik vind zelfs, dat als je geen cursus volgt, je beter een degelijk compact model aanschaft als je van mening bent dat je telefoon niet voldoet. 

​

Ik heb echt bijna altijd mijn fototoestel mee: zeker op reis, maar ook bij daguitstapjes, vaak ook op bezoek bij familie of vrienden, bij een korte wandeling rond het huis en ook thuis haal ik het te pas en te onpas uit! Een degelijke draagtas is onontbeerlijk. 

​

​